Historia rolnictwa i baborowskich browarów. PL

Baborów od chwili lokacji w XIII w. wykazywał cechy osady o charakterze wiejskim.  W mieście dominowało rolnictwo. Istniały gospodarstwa typu kmiecego, należące do mieszczan oraz zagrody małorolnych chałupników. Rzemiosło i handel – jako zajęcia miejskie – odgrywały drugorzędną rolę, ustępując rolnictwu. Zabudowa Baborowa (poza rynkiem) miała charakter wiejski.  Większość dawnej ludności miasta  utrzymywała się z rolnictwa. W XVI w. w mieście pojawiła się nowa grupa społeczna – chałupnicy (osadnicy). Przydzielono im mały skrawek ziemi, na której mogli zbudować jedynie dom. Osadnicy mieli za zadanie pracować w baborowskim folwarku. Była to dodatkowa siła robocza.

            Pod koniec XVIII w. (1787 r.) nastąpiła rozbudowa miasta, ale nadal zachowało ono wygląd wiejski. Oprócz domów mieszkalnych (w liczbie 74 w mieście i 187 na przedmieściach) było 114 stodół i 72 stajnie.  Domy w większości były drewniane,  jedynie 1/5 budynków posiadała pokrycie z dachówki. Stodoły usytuowane były przy dzisiejszej ul. Wiejskiej.

            W 1840 r. baborowscy rolnicy uprawiali 5.596 mórg ziemi (1.399 ha).  Majątek (folwark) baborowski obejmował 468 mórg ziemi (142 ha), 5 ha łąk i 2,5 ha nieużytków. Baborowianie w swoich zagrodach trzymali 252 konie, 1.220 krów i 307 świń. Na szeroką skalę uprawiano: żyto, pszenicę, owies, jęczmień, len, rzepak, koniczynę, chmiel oraz ziemniaki. W 1860 r. inwentarz rolny składał się z: 198 koni, 30 źrebiąt (150 koni wykorzystywano do prac polowych), 370 krów, 11 byków, 148 cieląt, 76 świń, 74 prosiąt i 78 kóz.  W 1849 r. rolnictwo było głównym zawodem dla 74,8 % mieszkańców Baborowa.

            Na początku XX w. z indywidualnych gospodarstw rolnych utrzymywało się około 21% ludności Baborowa. W 1939 r. największym gospodarzem w mieście był Joseph Seemann. Jego gospodarstwo wynosiło 75 ha. Natomiast do parafii Baborów należało 45 wydzierżawionych ha.

            W 1811 r. w mieście funkcjonowały dwa browary: miejski i majątkowy (folwarczny). Zaspokajały one  potrzeby zarówno  miejscowych  jak i okolicznych rolników. Rosnące zapotrzebowanie na wyrób piwa doprowadziło do otwarcia dwóch kolejnych browarów. Tak więc pod koniec XIX w. w mieście funkcjonowały cztery browary.

W 1862 r. założono „Słodownię Baborów”, która była własnością J. Felbiera.  W  1913r. dobudowano do niej suszarnię jęczmienia, owoców i warzyw.

            Z powody małego popytu i zbytu na wytwarzane piwo, w okresie międzywojennym zlikwidowano cztery browary: J. Felbiera, K. Kleina, A. Bilznera oraz A. Felbiera. Przyczyną tego stanu rzeczy był fakt, iż dawni  mieszkańcy miasta woleli spożywać piwo wytwarzane w większych i  nowocześniejszych browarach  (Głubczyce, Racibórz). Upadły też słodownie. Spośród czterech – należących do J. Felbiera, J. Wittka, J. Himmela oraz A. Bilzera – przetrwała tylko jedna J. Felbiera. Zatrudnionych w niej było pięciu pracowników.  W latach  1936/1937 wyprodukowano w niej 303 tony słodu pilzneńskiego. Po 1945 r. ruiny słodowni przy ul. Opawskiej rozebrano. W 1932r. -  wraz z dużą ilością jęczmienia – spaliła się słodownia Wittka. Mimo starań straży pożarnej, nie udało się jej uratować. Działania  frontowe w 1945 r. przyczyniły się do zniszczenia w 45 % spichlerza słodowni przy ul. Głubczyckiej.