Historia Baborowa

Założony w 1296 r. BABORÓW (Bauerwitz) był osadą słowiańską podporządkowaną początkowo biskupstwu wrocławskiemu i jednocześnie księstwu opolsko-raciborsklemu, a następnie biskupstwu w Ołomuńcu na Morawach.Bezpośrednią pieczę nad miasteczkiem sprawowały siostry zakonne klasztoru Dominikanek z Raciborza.

W roku 1403 miasto otrzymało kościół ufundowany przez Jadocusa - Margrafa Brandenburskiego - Pana na Morawach, oraz ołtarz. Wcześniejsze wzmianki o kościele parafialnym pochodzą z 1386 r. Wraz z powstaniem parafii tworzono również szkoły parafialne, w których początkowo dzieci uczyły się religii i śpiewu, a z czasem również czytania i rachunków.
Do szkoły w Baborowle powstałej w 1386 r uczęszczały oprócz dzieci miejscowych również dzieci z wiosek należących do Gminy Baborów. tj. z Sułkowa, Dzielowa, Rakowa i Jaroniowa. Dzisiejsza szkoła została urządzona w roku 1910. Okazały, wolnostojący budynek miał 8 klas, jedno pomieszczenie zastępcze a w piwnicach znajdowało się mieszkanie dozorcy, pomieszczenia centralnego ogrzewania i zbiór książek. W 1861 r. utworzona została szkoła rzemieślnicza z nauką księgowości, rachunków i rysunków.
W 1405 r. Baborów był już miasteczkiem zarządzanym przez magistrat, który wydawał metryki urodzenia. W 1575 r. Margraf Fredrich nadal miastu prawo prowadzenia dwóch jarmarków -jednego rocznego i jednego tygodniowego. W 1750 r. w mieście działały cechy szewców, kuśnierzy, tkaczy l kowali. 1368 mieszkańców mówiło po polsku i po morawsku. Piwo warzone było w 50 budynkach. Następuje rozwój handlu, który prowadzony był przez trzy komory handlowe. W tym okresie miasto posiadało: 4 piekarzy, l fryzjera, 5 bednarzy, 14 szynkarzy, 1 farbiarza. 2 rybaków. 7 rzeźników. 12 kuśnierzy, 10 tkaczy, l murarza, 2 młynarzy, l olejarza, l kołodzieja, 4 garbarzy, 2 siodlarzy. I ślusarza. 7 kowali, 9 krawców, 49 szewców, l mydlarza, l cieślę, 6 stolarzy, 3 garncarzy.
W magistracie urzędował burmistrz, szef policji, komornicy, radca i notariusz. Urzędami Królewskimi były: Urząd Pocztowy i Urząd Rolny.
W 1836 r. Baborów był miejscem wielkiego pożaru, który zniszczył zupełnie zabudowę jednej z dwu głównych ulic miasta - ul. Głubczycką.
Dla pełnego rozkwitu naszego miasta decydujące znaczenie miała budowa kolei żelaznej. Uroczyste otwarcie Unii Głubczyce - Racibórz nastąpiło w dniu 15.10.1856 r. Dopiero jednak po 53 łatach poszerzono Unię o połączenie z Troppau (Austria) przez Koźle do Kędzierzyna. Nowoczesna Cegielnia Rudzińskiego oraz Fabryka Cukru miały własne rampy kolejowe. 
Od roku 1752 Baborów został włączony w system połączeń pocztowych przez uruchomienie w nim komory pocztowej podległej poczcie w Głubczycach. Przez następne dziesięciolecia przetaczał się przez nasze miasto dyliżans pocztowy Dla poczty w kierunku Kietrza była nasza miejscowość stacją końcową. Stąd bowiem kursowała do tej miejscowości poczta piesza. Przez Baborów do Raciborza i Pszczyny kursowała dwa razy w tygodniu poczta z Wrocławia oraz Gdańska. Pod koniec XIX w. powstały tu cukrownia i cementownia: w 1909 r. otwarto w Baborowie 3 cegielnie, 2 parowe młyny, słodownię, mleczarnię i fabrykę kafli.
W okresie międzywojennym działały tu zakonspirowane punkty przerzutowe dla komunistycznych kurierów kursujących pomiędzy rejencją opolską i Czechami. W okresie II wojny światowej istniały w Baborowie 4 Jenieckie komanda pracy i obóz pracy przymusowej. Po licznych pożarach (1708. 1782. 1838. 1844) i zniszczeniach wojennych zachowały się: kilkakrotnie odbudowywany późnogotycki kościół parafialny, barokowy kościół cmentarny z bogatym wyposażeniem, klasycystyczny ratusz (pierwotnie dwór), liczne barokowo-klasycystyczne domy mieszkalne i dwie późnobarokowe figury kamienne (św. Jana Nepomucena l św. Floriana).